Vandaag begonnen met een treinreis. Dat is echt een sjieke ervaring. De trein nemen met de locals. We waren nogal een bezienswaardigheid....
Verder een vrome dag gehad. We zijn een prachtig vissersdorpje gaan bezoeken en in dat dorp staan 4 kerken (voor de Christenen) die we dan ook maar bezocht hebben. Eerlijk .... niet helemaal mijn ding. Maar ja. Weinig te schrijven daarover dan.
Wel weer een prachtig strand waar we graag hadden willen picknicken maar dat was dus niet volgens plan. Er was voor ons een heerlijke picknick voorzien bij een gezin thuis. Ook heel erg in orde. Kleine mededeling hierbij : temperatuur was een kleine 40 graden. Gelukkig zaten we in de schaduw, slechts 31 graden. :)
We hebben er info gehad over hoe Scad werkt met mindervaliden in deze dorpen. Om de 6 maanden komt in die dorpjes een volledige medische staf waarbij de mindervalide inwoners terecht kunnen. Dit gaat van dokters tot kinesisten etc.... Erg interessant om zo´n dokter daar bezig te zien en hem zijn medicijnen dan te zien geven. Er zijn echter zo veel dorpjes waar Scad dit doet dat ze niet in de mogelijkheid zijn om dit meer dan 2 keer per jaar te doen in ieder dorp. Daarna nog even een plaatselijk muziekwinkel binnengegaan om onze muziekcollectie uit te breiden.
Maar dan doe ik met plezier nog even ons huiswerk van gisteren. Voormiddag hebben we de zoutmijnen bezocht. In 1987 is Scad met hun eerste project in de zoutmijnen gestart. Dit vooral om de kinderen die er werkten uit de zoutmijnen te krijgen. Kinderen werkten er vanaf de leeftijd van 7 a 8 jaar en slechts 5 % ging naar school. Vrouwen verdienden in die tijd 12 roepies per dag. Dat is ongeveer 20 eurocent. Mannen kregen 15 roepies en kinderen 7. Voor ons toch wel heel hard te begrijpen.
Zout bereiden neemt zo´n 20 dagen in beslag. Dan mag er geen regen zijn. Is er een dag regen, dan begint het proces van voor af aan. Werken in de zoutmijn is dus ook seizoensgebonden. Deze arbeiders konden in de periodes dat ze geen zout kunnen maken een lening aangaan bij hun werkgevers. Deze vragen echter 120 % intrest. Dat is dus een nekslag voor die mensen. Dit terugbetalen is praktisch onmogelijk.
Vandaar dat Scad ook ingegrepen heeft. Ze hebben de kindjes uit de zoutmijnen gehaald. Intussen is het bij wet gelukkig ook verboden om kinderen in de zoutmijnen te laten werken en werkt er sedert 2 jaar geen enkel kind meer. Een ongelooflijke vooruitgang. Want neem maar van mij aan dat dat werk niet gewoon is. Maar ok, ik dwaal af...
Ze hebben voor de kinderen scholen ingericht en alle kinderen van de zoutmijndorpen zijn nu schoolplichtig tot 14 jaar. Vanaf die leeftijd mogen ze dan weer wel in de zoutmijnen werken. In de dorpen is er ook kleuteropvang voor de kindjes die nog niet naar de lagere school gaan.
Verder hebben ze alle dorpen een startkapitaal gegeven en hiervoor betalen ze 24 % intrest. Tijdens de regenperiodes kunnen ze hun lening aangaan bij Scad en deze dient tegen dezelfde 24 % terug betaald te worden. Ook deze intrest gaat terug naar het dorp en dient voor noodgevallen, ziektes, ongevallen... Ook krijgen de inwoners van ieder dorp de gelegenheid om jonge geiten aan te kopen voor 200 roepies. Na 4 maanden hebben ze een flinke, volwassen geit die ze dan voor 600 kunnen verkopen. Dit geld gaat ook weer naar het dorp zelf.
Verder zijn de vrouwen 4 jaar geleden gelukkig op het idee gekomen om op te komen voor hun eigen rechten en zijn ze beginnen onderhandelen over hun loon. Dit mocht ook wel eens na al die jaren. Dit heeft tot gevolg gehad dat de vrouwen nu 125 roepies per dag verdienen. Werken in de zoutmijnen is een keiharde job maar is nu wel een betere job dan bijvoorbeeld boeren. Boeren brengt zo´n 100 roepies per dag op.
Maar het is en blijft hard labeur. De mannen harken het zout bij elkaar en maken er hoopjes van. Deze hoopjes doen de vrouwen in een mand en dragen ze naar een molen om het zout te malen. Zo´n mand weegt een goede 25 kilo en ze dragen ongeveer 150 manden per dag. Om het zout in de molen te krijgen moeten ze dan ook nog eens een 4-tal trapjes op.
Jullie kunnen het een beetje lezen denk ik, ik ben hiervan behoorlijk onder de indruk, maar ga het niet te persoonlijk laten worden.... Scad heeft hier enorm goed werk verricht, chapeau!
Morgen onze laatste dag in Tirunelveli. We hebben in de ochtend nog een bezoek aan de ouderlingengroepen van Scad op het programma staan en verder de namiddag vrij.
Donderdagochtend vertrekken we terug richting Kovalam waar we onze laatste dag doorbrengen en dan om 2.00 uur Indian Time richting luchthaven. Tijd om mijn mannen te knuffelen..... Hmmmm
Tot snel allemaal,
Liefs,
Nicole en Sarah
Verder een vrome dag gehad. We zijn een prachtig vissersdorpje gaan bezoeken en in dat dorp staan 4 kerken (voor de Christenen) die we dan ook maar bezocht hebben. Eerlijk .... niet helemaal mijn ding. Maar ja. Weinig te schrijven daarover dan.
Wel weer een prachtig strand waar we graag hadden willen picknicken maar dat was dus niet volgens plan. Er was voor ons een heerlijke picknick voorzien bij een gezin thuis. Ook heel erg in orde. Kleine mededeling hierbij : temperatuur was een kleine 40 graden. Gelukkig zaten we in de schaduw, slechts 31 graden. :)
We hebben er info gehad over hoe Scad werkt met mindervaliden in deze dorpen. Om de 6 maanden komt in die dorpjes een volledige medische staf waarbij de mindervalide inwoners terecht kunnen. Dit gaat van dokters tot kinesisten etc.... Erg interessant om zo´n dokter daar bezig te zien en hem zijn medicijnen dan te zien geven. Er zijn echter zo veel dorpjes waar Scad dit doet dat ze niet in de mogelijkheid zijn om dit meer dan 2 keer per jaar te doen in ieder dorp. Daarna nog even een plaatselijk muziekwinkel binnengegaan om onze muziekcollectie uit te breiden.
Maar dan doe ik met plezier nog even ons huiswerk van gisteren. Voormiddag hebben we de zoutmijnen bezocht. In 1987 is Scad met hun eerste project in de zoutmijnen gestart. Dit vooral om de kinderen die er werkten uit de zoutmijnen te krijgen. Kinderen werkten er vanaf de leeftijd van 7 a 8 jaar en slechts 5 % ging naar school. Vrouwen verdienden in die tijd 12 roepies per dag. Dat is ongeveer 20 eurocent. Mannen kregen 15 roepies en kinderen 7. Voor ons toch wel heel hard te begrijpen.
Zout bereiden neemt zo´n 20 dagen in beslag. Dan mag er geen regen zijn. Is er een dag regen, dan begint het proces van voor af aan. Werken in de zoutmijn is dus ook seizoensgebonden. Deze arbeiders konden in de periodes dat ze geen zout kunnen maken een lening aangaan bij hun werkgevers. Deze vragen echter 120 % intrest. Dat is dus een nekslag voor die mensen. Dit terugbetalen is praktisch onmogelijk.
Vandaar dat Scad ook ingegrepen heeft. Ze hebben de kindjes uit de zoutmijnen gehaald. Intussen is het bij wet gelukkig ook verboden om kinderen in de zoutmijnen te laten werken en werkt er sedert 2 jaar geen enkel kind meer. Een ongelooflijke vooruitgang. Want neem maar van mij aan dat dat werk niet gewoon is. Maar ok, ik dwaal af...
Ze hebben voor de kinderen scholen ingericht en alle kinderen van de zoutmijndorpen zijn nu schoolplichtig tot 14 jaar. Vanaf die leeftijd mogen ze dan weer wel in de zoutmijnen werken. In de dorpen is er ook kleuteropvang voor de kindjes die nog niet naar de lagere school gaan.
Verder hebben ze alle dorpen een startkapitaal gegeven en hiervoor betalen ze 24 % intrest. Tijdens de regenperiodes kunnen ze hun lening aangaan bij Scad en deze dient tegen dezelfde 24 % terug betaald te worden. Ook deze intrest gaat terug naar het dorp en dient voor noodgevallen, ziektes, ongevallen... Ook krijgen de inwoners van ieder dorp de gelegenheid om jonge geiten aan te kopen voor 200 roepies. Na 4 maanden hebben ze een flinke, volwassen geit die ze dan voor 600 kunnen verkopen. Dit geld gaat ook weer naar het dorp zelf.
Verder zijn de vrouwen 4 jaar geleden gelukkig op het idee gekomen om op te komen voor hun eigen rechten en zijn ze beginnen onderhandelen over hun loon. Dit mocht ook wel eens na al die jaren. Dit heeft tot gevolg gehad dat de vrouwen nu 125 roepies per dag verdienen. Werken in de zoutmijnen is een keiharde job maar is nu wel een betere job dan bijvoorbeeld boeren. Boeren brengt zo´n 100 roepies per dag op.
Maar het is en blijft hard labeur. De mannen harken het zout bij elkaar en maken er hoopjes van. Deze hoopjes doen de vrouwen in een mand en dragen ze naar een molen om het zout te malen. Zo´n mand weegt een goede 25 kilo en ze dragen ongeveer 150 manden per dag. Om het zout in de molen te krijgen moeten ze dan ook nog eens een 4-tal trapjes op.
Jullie kunnen het een beetje lezen denk ik, ik ben hiervan behoorlijk onder de indruk, maar ga het niet te persoonlijk laten worden.... Scad heeft hier enorm goed werk verricht, chapeau!
Morgen onze laatste dag in Tirunelveli. We hebben in de ochtend nog een bezoek aan de ouderlingengroepen van Scad op het programma staan en verder de namiddag vrij.
Donderdagochtend vertrekken we terug richting Kovalam waar we onze laatste dag doorbrengen en dan om 2.00 uur Indian Time richting luchthaven. Tijd om mijn mannen te knuffelen..... Hmmmm
Tot snel allemaal,
Liefs,
Nicole en Sarah
Geen opmerkingen:
Een reactie posten